سوختن دل

دود می خیزد ز خلوتگاه من کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟ با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام؟
دست از دامان شب برداشتم تا بیاویزم به گیسوی سحر خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریا بی خبر... ...از در ای کاروان بگسسته ام
گر چه می سوزم از این آتش به جان
لیک بر این سوختن دل بسته ام

پر پاک پرستوها

 

 

 

دل من می سوزد

                       که قناری ها پربستند

                                           که پر پاک پرستوها را بشکستند.

                                                                              و کبوتر ها را  آه کبوتر ها را                  

             دل من در دل شب

                                     خواب پروانه شدن می بیند

مهر در صبح دمان داس به دست

                                      خرمن خواب مرا می چیند

وای باران باران

               شیشه پنجره را باران شست

                                                 از دل من چه کسی نقش تو را خواهد شست

آسمان سربی رنگ

                من درون قفس سرد اطاقم دل تنگ

                                                       می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران باران

                 پر مرغان نگاهم را شست .

وه که از سوز درونم خبری نیست تو را
در غمت مُردم و با من نظری نیست تو را
بر سر کوی تو فریاد که از راه وفا
خاک ره گشتم و بر من گذری نیست تو را
دارم آن سر که سرم در سر و کار تو شود
با من دلشده هر چند سری نیست تو را